Η ΓΕΜΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ ΚΑΙ ΑΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΝΤΟΡΑΣ ΜΑΠΚΟΓΙΑΝΝΗ-ΚΟΥΒΕΛΟΥ

Διαβάστε το, αξίζει: το αλιεύσαμε από την Ελευθεροτυπία κι έχει ημερομηνία 15/02/2006, όταν δηλαδή η κόρη τού Μητσοτάκη ήταν εν ενεργεία Υπουργός Εξωτερικών:

«ΟΙ ΑΠΟΚΛΙΣΕΙΣ για Κυπριακό, Ελληνοτουρκικά, Σκόπια και το ανεπιφύλακτο «ναι» στο σχέδιο Ανάν

Οι διαφωνίες τής Ντόρας στην εξωτερική πολιτική

Τού ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ

Η Ελλάδα ζούσε υπό το φως των πυροτεχνημάτων των Ολυμπιακών Αγώνων όταν, το καλοκαίρι τού 2004, κυκλοφορούσε για πρώτη φορά το σενάριο τής μετάβασης τής Ντόρας Μπακογιάννη στο υπουργείο Εξωτερικών.

Ηταν μία ημέρα μετά την εντυπωσιακή τελετή έναρξης, όταν η κ. Μπακογιάννη δήλωνε στο αμερικανικό κανάλι NBC ότι «θέλει να γίνει πρωθυπουργός», με την έννοια ότι, όποιος κατατάσσεται στον στρατό, θέλει να γίνει και στρατηγός. Βεβαίως, οι πρώτες εκείνες αναφορές συνοδεύονταν από την επισήμανση ότι η Ντόρα Μπακογιάννη, διεκδικώντας το δικαίωμα να λέει την άποψή της, αρκετές φορές έχει διαφωνήσει με τον πρωθυπουργό σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Και πώς θα μπορούσε να λείπει μια τέτοια επισήμανση, όταν λίγους μήνες πριν είχαμε το δημοψήφισμα στην Κύπρο, που οδήγησε στην απόρριψη του σχεδίου Ανάν; Τότε η Ντόρα είχε δηλώσει ότι «η ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να πάρει από την αρχή θέση υπέρ του σχεδίου», ενώ ο Κ. Καραμανλής τάχθηκε υπέρ του σχεδίου την τελευταία στιγμή, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι οι Ελληνοκύπριοι είναι ελεύθεροι να αποφασίσουν.

Στην ουσία, η κ. Μπακογιάννη υιοθετούσε την ουσία, αλλά όχι και το ύφος των πιο ακραίων δηλώσεων του πατέρα της, Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος έφθασε λίγους μήνες αργότερα (Νοέμβριος 2004) να λέει ότι ο Κύπριος Πρόεδρος Τ. Παπαδόπουλος «έχει ξεφύγει από κάθε όριο» και επιδίδεται σε «εύκολα νταηλίκια».



Η νέα υπουργός Εξωτερικών θέλησε από τότε να δείξει και την απόσταση που τη χωρίζει από τον απερχόμενο Πέτρο Μολυβιάτη. Οταν εκείνος επέμενε ότι «δεν υπάρχουν τελευταίες ευκαιρίες», η κ. Μπακογιάννη επέμενε ότι «κάθε νέο σχέδιο είναι χειρότερο από το προηγούμενο».

Ωστόσο, οι αποστάσεις μεταξύ «καραμανλικών» και «μητσοτακικών» δεν ήταν πάντοτε ίδιες: το 2002 και πριν ακόμη συμπληρώσει χρόνο στη δημαρχία της Αθήνας, η Ντ. Μπακογιάννη απένειμε μετάλλιο στον Τάσσο Παπαδόπουλο, χαρακτηρίζοντάς τον «άνθρωπο πεπειραμένο και ικανό να διαβλέψει τους κινδύνους και να εκμεταλλευθεί τις ευκαιρίες που βρίσκονται μπροστά για τη χώρα του» και ο Κ. Μητσοτάκης συμφωνούσε απολύτως με τον Κ. Καραμανλή για τους χειρισμούς μέσα στο Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματος.

Η Ντ. Μπακογιάννη αρέσκεται να επικαλείται τον ρεαλισμό των Ελλήνων και να απορρίπτει όσους βλέπουν τα...

πράγματα είτε άσπρα είτε μαύρα. Σε αυτό το πλαίσιο μιλούσε από το 1997 για τα λάθη που είχαν γίνει σε επίπεδο βαλκανικής πολιτικής, αφήνοντας υπαινιγμούς κατά του Μ. Εβερτ, τον οποίο είχε μόλις τότε διαδεχθεί ο Κ. Καραμανλής. Δεν έχανε την ευκαιρία, όμως, να κριτικάρει το όργανο που χάραζε την εξωτερική πολιτική του κόμματος, ενώ το 2000 δημοσιεύματα την εμφάνιζαν σφόδρα δυσαρεστημένη με τον συναρμόδιο για τα εξωτερικά (και μελλοντικό υφιστάμενό της) Γιάννη Βαληνάκη, στον οποίο εμφανιζόταν να δείχνει προτίμηση ο πρόεδρος τής Ν.Δ.

Το θέμα τής ονομασίας των Σκοπίων στάθηκε επίσης αφορμή για διαφοροποίηση από την κυβερνητική γραμμή. Τον Νοέμβριο τού 2004, μετά την αναγνώριση τού κρατιδίου από τις ΗΠΑ ως «Μακεδονία», μίλησε για αμερικανική πολιτική με «ουσιαστικά διαμορφωμένες κατευθύνσεις», σε αντιπαραβολή με «την πολυπλοκότητα των ευρωπαϊκών διαδρομών». Την ίδια στιγμή τόνιζε ότι δύο ήταν οι μεγάλες ευκαιρίες για συμφωνία με τα Σκόπια: μία με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη και μία το 2001, με πρωθυπουργό τον Κ. Σημίτη. Ωστόσο, τον Οκτώβριο του 2005 ερχόταν πιο κοντά στη «σκληρή» θέση της κυβέρνησης, λέγοντας (ύστερα από συνάντηση με τον Αμερικανό υφυπουργό Ν. Μπερνς) ότι «η στάση τής Αθήνας έχει φτάσει στα όριά της», ενώ η κυβέρνηση των Σκοπίων «δεν έχει κάνει ούτε έναν συμβιβασμό».

Η Ντόρα Μπακογιάννη τοποθετείτο συχνά στα ελληνοτουρκικά, όχι μόνο με αφορμή το Κυπριακό, αλλά και αναφορικά με τις σχέσεις τής Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση, το Ευρωσύνταγμα και τον ευρωστρατό.

Τον Φεβρουάριο τού 2000 χαρακτήριζε «θετικό βήμα» τη συμφωνία τού Ελσίνκι. Τον Ιανουάριο τού 2003 και μετά τη συνάντησή της στο Νταβός με τον Ταγίπ Ερντογάν μιλούσε για την ανάγκη «να ξεπεραστεί η καθαρά εθνοκεντρική λογική χωρών τής Ευρωπαϊκής Ενωσης». Λίγους μήνες νωρίτερα (Ιούλιος 2002) και εν όψει τής απάντησης τής Τουρκίας στη συμφωνία των «15» για τον ευρωστρατό, μιλούσε για «πόλεμο ερμηνειών» στο κείμενο τής συμφωνίας. Αντιμετώπισε, δηλαδή, το ζήτημα με τον ίδιο τρόπο που το προσέγγιζε ο τότε πρόεδρος τού ΣΥΝ Νίκος Κωνσταντόπουλος. Οταν, όμως, δυόμισι χρόνια αργότερα τη ρωτούσαν πώς βλέπει τυχόν υποψηφιότητα Κωνσταντόπουλου για την Προεδρία τής Δημοκρατίας, απαντούσε στους δημοσιογράφους: «Τι λέτε τώρα, ρε παιδιά;».

Πολλά χρόνια νωρίτερα, άλλωστε, η κ. Μπακογιάννη είχε υποστηρίξει ότι ο Πρόεδρος τής Δημοκρατίας πρέπει να εκλέγεται απ' ευθείας από τον λαό - θέση την οποία εκφράζει σταθερά και ο Κ. Μητσοτάκης, για τον οποίο έχει πει: «Θα ήμουν ηλίθια εάν δεν τον συμβουλευόμουν».


Αυτά για να μην μας δουλεύει η Ντόρα για τη δήθεν «υπερήφανη εξωτερική πολιτική» της και ΚΥΡΙΩΣ, να μην μας τονίζει συνεχώς ότι τάχα «στάθηκε στο πλευρό τού Καραμανλή».

Ανακεφαλαιώνουμε:

ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΑΝΑΝ.

ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ.

ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ "ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ" ΣΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟ.

ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΣΗΜΙΤΗ.

ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ; ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΤΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ!!!

Εμείς,ένα μόνο έχουμε να πούμε:

BravoDora...!
ΑΠΟ http://hellas-orthodoxy.blogspot.com