Η υπόθεση Τζοχατζόπουλου ή το προπατορικό αμάρτημα της Αριστεράς

του Στέφανου Καραμούτσιου

Η περιφορά του πολιτικού πτώματος του Άκη Τζοχατζόπουλου χτες στην παραδοσιακή έδρα του ΠΑΣΟΚ, την Χαριλάου Τρικούπη, ήταν αναμφισβήτητα ένα θλιβερό θέαμα. Και για τους εχθρούς αλλά και για τους φίλους του. Κάτωχρος, κατάκοπος και ασυνάρτητος όσο ποτέ ο άλλοτε ισχυρός άντρας της περιβόητης τρόικας του Ε.Γ. του ΠΑΣΟΚ (Τζοχατζόπουλος, Λαλιώτης, Γεννηματάς) και μετέπειτα γραμματέας του, θύμιζε ηγέτες του ανατολικού μπλοκ, πριν οδηγηθούν στην φυλακή ή αντιμετωπίσουν το εκτελεστικό απόσπασμα (Τσαουσέσκου).Για τον κ. Τζοχατζόπουλο όμως που επικαλέστηκε συνωμοσίες που αποσκοπούν στην πολιτική και ηθική του εξόντωση δεν προβλέπεται ούτε η φυλακή ούτε το εκτελεστικό απόσπασμα......

Υπάρχει όμως η αμείλικτη και τελεσίδικη ετυμηγορία της κοινωνίας και για το πολιτικό και για το ηθικό του τέλος ,που σηματοδότησε ο προκλητικός τρόπος συμπεριφοράς και διαβίωσής του. Βέβαια υπήρχαν και κάποιοι άλλοι –λίγοι συγκριτικά με τους πολλούς-που τον είχαν «πετύχει» στο ΠΑΣΟΚ εδώ και τριάντα χρόνια και είχαν βιώσει στο πετσί τους το ηθικό του Βατερλώ, με τον χωρίς αρχές αγώνα του για την εξουσία, την κομματική και ύστερα την κυβερνητική.Ο Άκης Τζοχατζόπουλος αναμφισβήτητα πολιτικός μικρών δυνατοτήτων, ευτύχησε ή ατύχησε να βρεθεί σε έναν κύκλο ανθρώπων που η εξουσία ήταν η θρησκεία και ο μόνος θεός που λάτρευαν .Πατώντας επί πτωμάτων, με την ανοχή ή την παρότρυνση του Α.Παπανδρέου και με την συνεργασία αυτών που στην ιστορική διαδρομή του ΠΑΣΟΚ συγκρότησαν την περιβόητη ηγετική του ομάδα, κατέλαβε ύπατα κομματικά και κυβερνητικά αξιώματα. Ενώ σε μια χώρα με στοιχειώδη πολιτική κουλτούρα και σε ένα κόμμα με στοιχειώδη πολιτική αξιολόγηση, το περισσότερο που θα μπορούσε να ονειρευτεί θα ήταν η θέση του γραμματέα μιας επαρχιακής νομαρχιακής επιτροπής σοσιαλιστικού κόμματος, ο Άκης κυβέρνησε και το κόμμα αλλά και την χώρα και μάλιστα στο όνομα της Αριστεράς του ΠΑΣΟΚ!Είναι και αυτό μια απόδειξη των ολέθριων επιπτώσεων της μετεμφυλιακής περιόδου και της δικτατορίας, που με την εκπνέουσα πια μεταπολίτευση έφερε στο πολιτικό προσκήνιο απίθανους ανθρώπους, που σταδιοδρόμησαν για δεκαετίες στην πολιτική σκηνή της χώρας, με τις γνωστές σημερινές δραματικές επιπτώσεις.Η περίπτωση Τζοχατζόπουλου είναι μια τυπική αλλά αδιάψευστη απόδειξη του αμοραλισμού των ανθρώπων της Αριστεράς που ενώ ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται για τις αρχές της, ποτέ δεν ζουν σύμφωνα με αυτές. Και όταν αναφερόμαστε στην Αριστερά, εννοούμε και τις δύο εκδοχές της και την σοσιαλδημοκρατική και την κομμουνιστική. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και αναδεικνύουν το άλυτο μέχρι στιγμής πρόβλημα που έχει να κάνει με την σχέση Αριστεράς και εξουσίας, που σαν προπατορικό αμάρτημα ακυρώνει την Αριστερά, δύναμη ανατροπής και ευαισθησίας και την μεταμορφώνει, όταν κληθεί να κυβερνήσει, σε δύναμη εξουσίας και καταναγκασμού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Γιατί είναι γνωστό ότι η εξουσία διαφθείρει (και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα) και αυτό δεν έχει σχέση μόνο με την ηθική συγκρότηση του ανθρώπου αλλά με τις ασφαλιστικές δικλείδες που θέτουν οι κατοχυρωμένοι θεσμοί –πολιτικοί, κομματικοί, κοινωνικοί-ελέγχου και διαφάνειας. Στο βαθμό που αυτοί δεν υπάρχουν ή λειτουργούν προσχηματικά, πάντοτε θα υπάρχουν φαινόμενα Τζοχατζόπουλου.Έτσι μετά την πολιτική και ηθική χρεοκοπία του και εκσυγχρονιστικού λεγόμενου ρεύματος του ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, επισφραγίστηκε χτες και η αντίστοιχη πολιτική και ηθική χρεοκοπία του άλλου ρεύματος, που αδόκιμα ονομάζεται «παλαιό ΠΑΣΟΚ». Βέβαια αυτό είχε συντελεστεί προ πολλού στην συνείδηση της κοινωνίας, απλά χτες υπογράφτηκε επίσημα η ληξιαρχική πράξη του τέλους του.Και παραμένει πάντα ανεκπλήρωτο αλλά επιτακτικό το αίτημα για την συγκρότηση ενός σύγχρονου σοσιαλιστικού κινήματος αρχών χωρίς τις στρεβλώσεις και τις αμαρτίες του παρελθόντος.


από epirusgate